اذان صبح در شهر من حوالی 4:15 است، اذاب مغرب هم حوالی 9:15 شب. به عبارتی 17 ساعت کامل و ناقابل روزه...
اما این طولانی‌ترین روزهای سال، گرسنه و تشنه می مانیم که چه بشود؟
خیلی گفته‌اند و شنیده‌ایم که به خاطر همدردی با فقراست این گرسنگی و تشنگی و روزه‌داری... اما خداوندا... منی که برای سحر هر چیز که اراده کنم تهیه کرده و تا حد ترکیدگی خواهم خورد و بعد تمام مدت روز را به اشتیاق و با اطمینان به سفره‌ی رنگارنگ و پرنعمت افطار سپری خواهم‌کرد، کی حال فردی را خواهم فهمید که نه انتظار سفره‌ی رنگین دارد و نه اطمینان به نان شب!
